ہنوٸی اے

وہیدانجمؔ

لُڈّسا ، تمّسا ہنوئی اے
آخری منزل آ سلوئی اے

انت پاسہ گُڑا تیار اُس نہ؟
تخت ئے مہراب نا ہتوئی اے

است نن کِن مسیت نا پاٹ اے
نئے ہشوئی اے، نئے بٹوئی اے

بیرہ ایلوفک اوہکار افّس
جند ئنا ہم ردی ہروئی اے

چھنکا چھنکا خری تِہ الّے دوست!
بھازی ٹی داخہ تو مروئی اے

بیرہ آشوب لوزی گْوازیس اف
نے ہتوئی نشان چوئی اے

چاوہ تپّک کسر تِہ جْوان انجمؔ
اودے ہنداکا پُہہ کروئی اے