آزمانک: وابانی بندیگ

نبشتکار: خلیفہ بلوچ

من ہردیں کہ وپساں من واب گنداں۔۔۔ من واب گنداں کہ یک پیرزال ءِ نشتگ ءُ یک عکسءِ کُٹا اِنت ای، پیرزال ءِ چماں گشئت وادرئے انچیں آس ءِ روک اِنت کہ آئے سرجمیں بالاد ءِ سرا زُرتگ ء۔ آ لوٹیت کہ من کوکار بکناں بلے آئی ءِ زبان حرکت نہ کنت، آئی زبان ودار ءِ آس ءَ انچو ھُشک کُتگ گشئے نو سُرینگ نہ بیت۔ اے ودار ءِ آس تہا یک انچیں درد ءِ مان اِنت کہ مارگ ءُ کساس کنگ نہ بیت۔ آئی ہر دیں کہ ہبر کُت داں ءِ وادارءِ آس آپ بُت او ارس آئی چماں چہ چول جنان بوت انت۔ آئی اردیں کہ وتی ضعپیں زُبان ءَ چہ گپ ءِ در کُت داں سرجمیں دنیا ءِ وتی اندرا پیتک ءُ زہیر گُل کُت او شانتاں۔ ہم ءِ دمان ءَ من دل ءَ جیڑیت نو زندگی بس موتک ءِ۔۔۔

ای اکس کہ پیرزال ءِ کُٹائینت ءِ کئی اکس ایں۔ ءِ اکس ءِ تہا یک ورنائی کساس بیست ءُ ہشت سال بیت ءُ اکس سرا نبشت ایں کہ “میرا بیٹا آٹھ سال سے جبری لاپتہ ہے “
ہمے گپ ءِ وانگ ءَ رند گشئے ءِ پیرزال ءِ ودار ءِ آس نو منی اندر سر کشگ ءَ ایں ءُ آس ءِ رژن منی اندر ءِ تہاری ءَ توسگائیں ءُ منی ارواھ ءِ اندراں یک نوکیں رنگ ءِ مان پوشگائیں۔

نوں من مارگاؤں کہ من رد بُتگاں کہ ای پیرزال ءِ پہمتگ۔ اے پیرزال ءِ نہ اِنت، ای مات ءِ، اے کامل تریں تخلیق کار ایں، اشی ءَ دنیا ءِ مستریں ءُ شرتریں تخلیق انسان ودی کُتگ۔ بلے بیا کہ مرچی من گندگہاں کہ ءَ سک باز نزرو اِنت، آئی تخلیق چہ آئی ءَ زور پُلگ بیتگ او ءَ درد ءُ رنجانی باہوٹ کنگ بیتگ۔

مات ءِ کہ آئی ءَ وتی چُک نو ماہ ءَ وتی ہستی ءِ بھر کُتگ باریں چہ پیمیں درد ایر برگ ءَ رند ءَ ودی کُتگ۔ باریں چنچو شپ ءَ پاس ءِ جتگ، چُک ءِ وتی لیلو لیل کُتگ او سینگ ءَ گوں مُشتگ ءِ او دستاں گوں وتی رودینتگ ءِ۔مات ءِ کہ آئی وشی آئی چُک ءِ وش ایں، آئی غم آئی چُک ءِ غم ایں، آئی درد آئی چُک ءِ درد ایں، آئی بیگواہی آئی چُک ءِ بیگوائی ایں۔

من واب گندگہاں کہ ماتی ءِ چُک پہ زور ءُ زوراکی بیگواہ کنگ بیتگ، آئی چُک ءَ گوں ھوار آئی زند ہم چہ آئی بیگواہ کنگ بیتگ او نوں بس درد ءِ یک اسٹیچیو جوڑ بیتگ۔ آئی اندر ءَ جان مان نیست او ءَ بے زند ایں۔ 
 اے گپ ءِ مارگ ءَ گوں منی دنیا گشئے اوشتات۔ منی مارگانی اندر ءِ شیپ گرانیں حیال ھُشک بوت انت ءُ چمانی رژن سہت ءِ گار بوگ ءِ رند واپس کہ اتکاں من چاراں اکس تئی مردم بدل بیتگ۔ آؤ ءِ اکس ءِ منگ ایں او من بیگواہاں۔ اے ساہتہ من ءَ انچو سما بیت کہ یک سارتیں بیگاہ ءِ منی مات پیشگاہ ءِ شریش ءِ کش ءِ تہت ءِ سرا نشتگ ءُ سہریں گُشانی دستا ایں بلے ءِ سہریں رنگ نہ کہ سہرچکیں ہون ءِ رنگ انت او نہ کہ وشبوئیں دُنانی، بلکیں ءِ سہریں رنگ ہردوکانی شوبینگ ایں ءُ یک سوچن ءِ گون انت ءِ بس اے گوشان ءَ درد کماہگا ایں ءُ منا جیڑگا ایں ءُ من کہ  گاراں ءُ بے گواہاں من کہ واب گندگاہاں۔

اے وہد ءَ منی جان ءِ اندر ءِ آٹیگ جوش گراناں ءُ جان ءِ گوشت تُرندتر بوانیں ءُ من یک ڈھانچہ ءِ جوڑ بیتگاں ءُ من وتی تہا ھالیگاں۔ گشئے منی وجود گارءُ بےگواہ ایں۔ من نزاناں کہ منی ہستی ءِ راستی عکس ءِ تہا ایں انگہ واب ءِ اندرءَ ایں۔ نوں منی جان پمنا گشئے یک ازیت خانہ جوڑ بوتگ ءُ من بس ہمے یکیں گپ ءِ سرا ازیتاں کہ من کہ آ مبی استی ءِ راستی چی ایں۔ ہمے گپ ءِ پسو من ءَ درکار اِنت۔
من نوں دلجماں کہ ہمی پسو منا چہ وس وسیں جُست ءِ ازیت ءَ رکینت کنت ءُ نو من وتی سجہیں قوت و طاقت بس ہمے پسو ءَ پٹگاں جتاں۔ یک ءَ یک ءَ زہن ءِ دریچک پچ بوان تاں اناگت ءَ منی زہن ءَ ہما پیرزال کُٹ ءِ اکس اتک بلے ءِ اکس ءِ تہے مردم بار بار بدل بوان ات تیزیں رفتار ءِ گوں بدل بوہان اَت سداں در سد مردم ءِ اکس ءِ توکا بدل بوہان اتتنت آخر ءَ یک مردم ءَ سرا اتک ءُ اوشتات ءِ مردم من ءَ گوں دُرندیں نگاہ ءَ چارگ ات ءُ دیر نہ بوت چہ وتی فریم ءَ در اتک ءُ منی تہاریں کوٹی ءَ پوتِرت ءُ یک محکم ایں ءُ گرانیں آوازِ ءَ گُشت ءِ
“تو وتا را شمُشتگ کہ تو کئے؟
تو بالاچے
تو غلام محمد ءِ
بس ایں ترا نو واب، پادا وتارا پج ءَ بیار
تو زاہد ءِ
تو قمبر ءِ
تو ذاکر ءِ “
دراجیں ساہ ءِ کشگ ءَ پد من کہ وتی چم پچ کُتاں بس منی گوشاں ہمی یکیں ہبر چو مندر ءِ گنٹی ءَ توارا ات کہ
تو ذاکر ءِ
تو ذاکر ءِ
تو ذاکر ءِ۔۔۔۔۔۔۔